“Сине, кызым, апаңа иптәшкә алып кайттык. Абыйларың – дүртәү, ә апаң бер үзе генә иде бит”, – дип әйтә иде әнием. Гаиләдә алтынчы бала булып, 1978 нче елның 29 нчы ноябрендә Балтач районы Куныр авылында  дөньяга туганмын мин. Бик иртә әтисез калдык без... Әтиебез, каты авырудан савыга алмыйча, үлеп киткәндә, миңа бары 7 яшь кенә иде. Тол калып, алты баланы ялгыз үстерде әнкәй, бирешмәде... Тормышның иң ачы җилләре алдында да сыгылмады, сикәлтәле юллардан горур атлады. Без – алты баласы өчен көрәшеп, тир түгеп яшәде. Безне тәрбияле, белемле итү өчен тырышты.  “Укыгыз, кызым.  Укыган кеше беркайчан да югалмый, иписез-тозсыз  да яшәми ”, – дип әйтә торган иде ул.

​   1996 нчы елны мәктәпне тәмамлап Казан дәүләт педагогик университетына юл алдым. Кечкенә чагымнан ук укытучы булырга хыяллангангамы, башка һөнәр сайлау буенча сораулар килеп тумады.

   Укырга кереп кайткан көнем шундый бәхетле итте мине. Мин канатланып, тырышып-тырышып укытучы һөнәрен үзләштерә башладым. Авылымны, гаиләмне, бигрәк тә әниемне бик нык сагына идем шул. Авыл башында автобустан төшеп калгач, өйгә  кадәр шактый җир кайтасы бар иде. Шул араны мин я елап, я җырлап кайта идем. Кайвакыт күңелемә: “Әллә авылда гына калыргамы?”, -  дигән сораулар да килгәләде.  Ләкин әнием үгет-нәсихәтләрен биреп, кабаттан мине Казан каласына озата иде. Әйе, тормыш без дигәнчә генә бармый шул. Сөекле әниебезнең гүр иясе булганына өч елдан артык вакыт үткәне сизелми дә калды. Ул әйтә торган җанга җылы сүзләрне, киңәшләрне хәзер мин үз кызларыма сөйлим. Әнием дә укытучы булам дип хыялланган булган. Әтием исә хисапчы һөнәрен үзләштереп, математика дәресләрен дә укыткан. Апамның укытучы булып китүе – болар барысы  миңа да тәэсир итми калмагандыр. Инде мин 2001 нче елдан бирле дипломлы хезмәткәр.

​   Бүгенге көндә укучыларда туган телебезгә карата мәхәббәт хисләрен тәрбияләүне Казан шәһәре, Киров районының 151 нче урта гомуми белем бирү мәктәбендә дәвам итәм. Мин бик бәхетле кеше, чөнки яраткан эшем, кадерле укучыларым, хезмәттәшләрем һәм зур гаиләм бар.